Rozdział 3 "Zmarnowana szansa"

„Największym błędem w strategii jest działać przedwcześnie lub przeoczyć szansę.”

Paulo Coelho

13 sierpnia 2000

Manchester

            Otworzyłam drzwi z hukiem i prawie natychmiast podskoczyłam ze strachu. Głośne prychnięcie kota było tak donośne, że na pewno usłyszał je sąsiad. Carmelita z uwielbieniem przeciągnęła się na moim łóżku i oblizała pyszczek. Dobrze wiedziałam, że drzwi były zamknięte na zamek, aby ta ruda złośnica nie wchodziła do środka, a jedyną osobą, która próbowała wyprowadzić mnie z równowagi był Nicholas. Zacisnęłam dłonie w pięści i podeszłam do łóżka, niestety kotka nawet nie drgnęła.

-Wynoś się stąd ty ruda sierściucho - warknęłam przez zaciśnięte zęby.

Miodowe oczy Carmelity spoczęły na mojej rozgniewanej twarzy, ale stworzenie nie drgnęło. Chwyciłam żółtą poduszką i rzuciłam w rudy kłębek sierści. Carmelita prychnęła ze złością i w pośpiechu opuściła mój pokój. Uśmiechnęłam się jadowicie, ale wyraz tryumfu opuścił moją twarz, gdy spojrzałam na kołdrę, która została pokryta grubą warstwą piasku i sierści kota.

-Przeklęta, ruda wiedźma - syknęłam.

Tak wyglądało już od dłuższego czasu. Nick starał się mi ubliżyć na każdym nawet najmniejszym kroku, a ja nie pozostawałam mu dłużna. Albo ja kąpałam się w eliksirze na porost włosów i potem wyglądałam, jak wypuszczony z ZOO szympans. Za to szanowny pan Marple wybrał się do pracy z torbą, w której znajdowała się Carmelita. Uśmiechnęłam się na wspomnienie wściekłego mężczyzny, który wszedł do domu i zaczął się na mnie wydzierać podczas partyjki pokera. Nie dowierzałam jednak, że pani Marple nie widziała, co się działo pod jej dachem. W końcu nasze kłótnie były donośne i w pewnych momentach niecenzuralne (wciąż nie wiem, skąd Nick zna te wszystkie przekleństwa). Wiedząc, że pani Marple wybrała się na herbatkę u jednej ze swoich przemiłych sąsiadek, a Nick zapewne wciąż był w pracy ruszyłam w stronę jego pokoju. Był to jedyny niespenetrowany przeze mnie pokój i strzeżony przez chłopaka jak twierdza. Wyminęłam myjącą się na środku korytarza Carmelitę i nacisnęłam na klamkę. O dziwo drzwi od razu się odsunęły, a ja zmrużyłam oczy. W pokoju było strasznie ciemno i przez to wpadłam na stojący prawie w wejściu karton. Z trudem utrzymałam równowagę i ruszyłam w stronę zasłoniętych przez czarne kotary okien. Światło poraziło moje oczy i pokazało, jaki bałagan panuje w tym dużym pomieszczeniu. Łóżko przypominało jedną, wielką górę pościeli i ubrań, które na pewno już nadawały się do prania. Biurko zawalone różnymi papierzyskami ginęło, a o podłodze lepiej nie wspominać. Ściany miały ładny bordowy odcień i gnie niegdzie był namalowany złoty lew. Wzdrygnęłam się na widok godła Gryffindoru i stopą odsunęłam karton, o który omal nie upadłam. Pochyliłam się nad jego wiekiem i zakrztusiłam się czując ogromną ilość kurzu. W środku znajdowały się różnego rodzaju pamiątki, jak stare listy, czy zdjęcia. Ale jedno rzucało się w oczy. Pojawiała się na nim ta sama dziewczyna, której fotografie znajdowały się w salonie. Tutaj także szeroko się uśmiechała, ale z tyłu obejmował ją Nick. Nigdy nie widziałam, aby mężczyzna tak szeroko i szczerze się uśmiechał. Był zupełnie odmieniony. Szybko schowałam fotografię z powrotem i drgnęłam, gdy usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi frontowych. Rzuciłam się w stronę okien, aby je zasłonić i czym prędzej wyleciałam z pomieszczenia. Nie zwróciłam uwagi na głośne oburzenie Carmelity, gdy nadepnęłam na jej ogon i zamknęłam się w pokoju. Oparłam się o ścianę i starałam głęboko oddychać.

-Camille, jesteś w domu?- zawołała pani Marple, na co odetchnęłam.

-Tak.

-Chcesz może wybrać się ze mną na zakupy?

-Nie, źle się czuję- skłamałam gładko.- Może, kiedy indziej.

-Jesteś pewna? Może świeże powietrze dobrze ci zrobi?

-Nic mi nie będzie- odkrzyknęłam, przeklinając w myślach dobroduszność tej kobiety.- Poradzę sobie.

-Niech będzie- mruknęła niechętnie. –Wrócę około czwartej.

Odetchnęłam, gdy drzwi ponownie trzasnęły i osunęłam się na podłogę. Byłam sekundy od przyłapania na gorącym uczynku. Minuty od stracenia zaufania kobiety, która przygarnęła do domu obcą dziewczynę. Cale od stracenia szansy na normalne życie. Pokręciłam gwałtownie głową. Nie mogłam tak myśleć. Ba! Nie powinnam dopuścić do takiej sytuacji. Przecież życie Nicka to nie był mój interes, ale jego wrogie w stosunku do mnie zachowanie drażniło każdy zmysł. Podsycał we mnie chęć poznania go bliżej, co było niebezpieczne dla mnie i czarnowłosy zapewne to wiedział. Testował mnie powoli i sprawdzał, jak długo wytrzymam pozwalając się gnębić i terroryzować. Westchnęłam cicho czując w ustach smak porażki. Dałam się zmanipulować jakiemuś tępemu, aroganckiemu dupkowi. Zarzuciłam beżowy sweter z długim rękawem na siebie i usiadłam na łóżku. Jeśli dobrze wszystko ułożyłam, to wychodziłoby na to, że Nick miał romans z własną siostrą. To by wyjaśniało ilość zdjęć brunetki, oraz fakt, że nie pojawia się w domu. Nawinęłam na palec pojedynczy, złoty lok i zaczęłam się nim bawić. Jeśli miałam rację, to czy pani Margaret Marple wiedziała co się tu dzieje?

18 sierpnia 2000

Fakt, że Nick nie dowiedział się o mojej tajemniczej wycieczce do jego pokoju, był dla mnie nie lada sukcesem. Nie chciałam widzieć na jego twarzy wyrazu tryumfu w chwili, gdy oświadcza swojej matce o moim występku. Mimo to świadomość, że Nick ma romans z własną siostrą był dla mnie nie do zniesienia. Wiedziałam, że prędzej czy później sama przyznam się do szperania w jego rzeczach i oskarżę go o molestowanie siostry i związek kazirodczy. Pytanie, czy nie lepiej byłoby usłyszeć prawdę z ust osoby, która wie o tym więcej ode mnie? Nick odpadał natychmiast. Arogancki mężczyzna prędzej zacząłby mnie podejrzewać i szukać drugiego dna. W takim razie została mi tylko pani Marple.

Tego wieczoru zeszłam do salonu wiedząc, że Nicka na pewno nie będzie w domu. Nie chciałam, aby czarnowłosy ukrywał się za ścianą i wszystko podsłuchiwał. Pani Marple siedziała na kanapie i czytała jedną z książek. Ta była w granatowej okładce ze złotymi literami. Płomienie oświetlały niską kobietę, niczym aura dobroci. Oparłam się nieśmiało o ścianę i już chciałam o wszystkim zapomnieć, gdy jej badawcze, zielone oczy spoczęły na mnie.

-Camille, kochanie- uśmiechnęła się do mnie szeroko.- Nie możesz zasnąć?

-Czasem mi się to zdarza- odparłam zgodnie z prawdą.

Nie raz w Hogwarcie całe noce leżałam w łóżku zastanawiając się, w jaki sposób przyciągnąć do siebie sen. On jednak wolał inne osoby, te, które wyszalały się w ciągu dnia, lub spożytkowały wolny czas na naukę. Ja do nich nie należałam. Usiadłam na kanapie obok kobiety i mocniej naciągnęłam biały sweter, który miałam na sobie. Pani Marple objęła mnie jednym ramieniem i pozwoliła, abym oparła głowę na jej kościstym ramieniu.

-Może zrobić ci kakao, albo ciepłego mleka z miodem?

Dlaczego ta kobieta musi być tak miła? Przecież właśnie miałam wyznać jej straszną prawdę o jej dzieciach, a ona chciała zrobić wszystko, abym usnęła spokojnie. Pokręciłam delikatnie głową i wpatrzyłam się w książkę. Czarne litery były niezwykle duże, co zapewne ułatwiało jej czytanie. Nie znałam tej powieści.

-Coś cię dręczy?- zapytała nagle pani Marple zamykając książkę.

Uniosłam się i spojrzałam na zdjęcie pięknej, czarnowłosej dziewczyny. Bo to właśnie ona wypełniała mój umysł. Spojrzenie jej ciemnych oczy prześladowało mnie w każdym pokoju tego domu.

-Kim ona jest? Przyjaciółką pana syna?- zapytałam dość niewinnie.

-Mojego syna?- zapytała zaskoczona i nagle parsknęła serdecznym śmiechem. Na początku zarumieniłam się ze wstydu, a później zdenerwowałam się. Najpierw martwię się, aby jej nie zranić, a ona po prostu się ze mnie śmieje.- Camille, Nick nie jest moim synem.

-Nie? Adoptowała go pani, tak jak mnie?- zapytałam marszcząc delikatnie brwi. W tym momencie cała układanka runęła.

-Nie kochana, Nick jest moim zięciem.

Zdołałam wypuścić powietrze z cichym świstem i rozszerzyłam oczy ze zdziwienia. Dopiero teraz zrozumiałam, że mogłam domyślić się prawdy. Nick nie zwracał się do pani Marple per „mamo”, a po imieniu. Żadne dziecko tego nie robi.

-Więc ma pani córkę?

Kobieta nagle posmutniała i spojrzała tęsknie na zdjęcia. Powędrowałam za jej wzrokiem i ponownie utkwiłam swoje oczy w czarnowłosej dziewczynie. Dopiero teraz znalazłam podobieństwo. Ten sam delikatnie zgarbiony nos i wielkość oczu.

-Miałam córkę. Zmarła podczas wojny- westchnęła.- Caroline tak jak ja była mugolem. Tak znam to słowo- zachichotała na widok mojej zaskoczonej miny.- Nie wiem, jak to się stało, że poznała Nicka, ale natychmiast się zakochała. Nie przestała go kochać nawet wtedy, gdy poznała prawdę.

-Że jest czarodziejem- szepnęłam.

-Tak. Ja martwiłam się bardziej, niż ona- kobieta westchnęła i podeszła do wiszących na ścianie zdjęć.

Ponownie usiadła obok mnie i podała mi ramkę. Była wyjątkowo ozdobna w porównaniu z innymi. Caroline wyglądała tutaj na wyjątkowo szczęśliwą. Jej czarne włosy były zaplecione w schludny warkocz, a ciemne oczy były rozjaśnione jakimś blaskiem, który uchwycił nawet aparat. Krótkie spodenki odsłaniały szczupłe nogi, a czarna koszulka ukazywała talię osy. Jej różowe usta były wygięte w tak szczerym uśmiechu, że ciepło rozlało się po moim sercu.

-To zdjęcie zostało zrobione dwa dni przed jej śmiercią- Margaret ponownie westchnęła i z utęsknieniem spojrzała na córkę.- Zaręczyli się, widzisz ten pierścionek? Należał do matki Nicka. Zaginął wraz z jej ciałem.

-Jak to?- zapytałam zaskoczona.- Jej ciało zniknęło?

-Nick robił wszystko, aby je odnaleźć. Poświęcił na to dwa lata życia i w końcu zrozumiałam, że moja córka nie wróci już do domu, a on nie potrzebnie się katuje. Zamieszkał ze mną, choć widzę, że każde pomieszczenie strasznie mu ją przypomina.

-Zajęłam jej pokój, prawda?- zapytałam nieśmiało.

-Nie obwiniaj się, kochana- pogłaskała mnie delikatnie po głowie.- Kiedyś i tak musiałabym go posprzątać. Stwierdziłam, że ktoś nowy da Nickowi iskrę chęci do życia. Wierz, lub nie, ale kiedyś nie był takim gburem.

-Aż trudno w to uwierzyć- szepnęłam, nim zdołałam się ugryźć w język.

-Śmierć zmienia wszystko, Camille- pani Marple objęła mnie mocno.

-Porzucenie też- dodałam tak cicho, aby nikt nie usłyszał.

19 sierpnia 2000

-Nick, zaczekaj- krzyknęłam, ale mężczyzna trzasnął drzwiami dokładnie pokazując, że ma mnie w głębokim poważaniu.

Rozdrażniona tupnęłam nogą i wymruczałam pod nosem kilka przekleństw. Obok mnie przeszła dumnie Carmelita i zaczęła zbiegać po schodach. No tak, ta kotka miała do mnie taki sam stosunek, jak Nick. Odwróciłam się napięcie i zamknęłam w swoim pokoju. Minęło już sporo czasu od dnia, gdy usłyszałam historię Caroline Marple. W pewnym sensie czułam, że jest mi bliska. Może to wpływ mieszkania w jej pokoju, albo znajomość z członkami jej rodziny? Opadłam na łóżko i wpatrzyłam się w sufit. Naprawdę chciałam nawiązać z Nicholasem jakieś stosunki. Może nie jakieś bardzo bliskie, ale znośne. Aby pobyt w tym domu nie był dla niego jeszcze trudniejszy. Ale działałam na niego, niczym czerwona płachta na byka. Czasami miałam wrażenie, że biorę udział w jakiejś corridzie, a Nick jest wściekłym bykiem, który chce mnie rozszarpać na strzępy. Związałam włosy w kucyka i oparłam się o chłodny parapet. Niebo było tego dnia szare, a chmury zwiastowały szybkie przybycie deszczu. Nienawidziłam takiej pogody, lato powinno być okresem pełnym słońca i radości. Odeszłam od okna, gdy pierwsze krople zaczęły uderzać o szybę. W takim momencie uwielbiałam siadać w salonie i gapić się w kominek. Tam buchały pomarańczowe płomienie, które w jakiś sposób bardzo mnie uspakajały. Usiadłam na kanapie i podciągnęłam kolana pod brodę.

-O, tu jesteś Camille- zawołała pani Marple i usiadła obok mnie.- Straszna pogoda, prawda?

-Okropna- przytaknęłam.

-A miałam taką ochotę posiedzieć w ogrodzie- westchnęła Margaret Marple.- No cóż, może jutro.

Zapadła cisza. Przeczuwałam, że kobieta coś chce i cierpliwie czekałam, aż się tym ze mną podzieli. Dłonie pani Marple uderzały o jej kolana, a ona sama nuciła jakąś znaną melodyjkę z mugolskiego radia.

-Wiesz, dawno nie byłaś na zakupach- zagadnęła nagle pani Marple.- Może pojechałabyś do księgarni i kupiła sobie jakieś książki. Już dawno miałyśmy jechać, ale ja ciągle o tym zapominam.

-Chętnie- uśmiechnęłam się szeroko.

-To dobrze. Pojedziesz z Nickiem, jak tylko wróci z pracy.

            Nie wiem, co ja takiego zrobiłam tej kobiecie, że wysłała mnie na zakupy z tym potworem. Miałam ochotę błagać panią Marple, żeby pojechała z nami, ale staruszka stwierdziła, że rozbolała ją głowa i nie może wychodzić z domu. Miałam wrażenie, że było to jedno, wielkie kłamstwo, ale co mogłam poradzić. O trzeciej usiadłam na stopniach i czekałam cierpliwie, aż Nick pogada z kobietą. Miałam cień nadziei, że może on zwróci uwagę na to, że nie za bardzo się lubimy i odmówi wyjazdu ze mną gdziekolwiek. Oczywiście wiedziałam, że może to być szansa na poprawę relacji z zięciem mojej opiekunki, ale nie byłam chętna do spędzenia z nim choćby tych kilku minut w zamkniętym samochodzie. W końcu Nick wyszedł z pokoju i spojrzał na mnie spode łba. Jakby ten cały pomysł był moim pomysłem. W końcu machnął na mnie ręką i wyszedł z domu. Westchnęłam ciężko, czując w kościach, że nie będzie to miła przejażdżka. Wybiegłam na dwór i zasłoniłam się skórzaną kurtką. Deszcz zacinał coraz mocniej i zimne krople uderzały z niezwykłą siłą o moje policzki. W końcu usiadłam na przednim siedzeniu i odetchnęłam z ulgą. Byłam przemoczona, mimo że mój sprint trwał, co najwyżej czterdzieści sekund.

-Nie zamocz siedzenia- warknął Nick i odpalił silnik.

-Ciekawe jak mam to zrobić- warknęłam wściekła, ale mężczyzna chyba tego nie usłyszał, bo nie odpowiedział.

Jechaliśmy w ciszy, Nick nawet nie włączył radia, a ja bałam się to zrobić bez jego pozwolenia. Zaczęłam wystukiwać na kolanach rytm zupełnie mi nieznany.

-Kiepską mamy dziś pogodę, prawda?- zaczęłam nieśmiało.

-Ale jesteś spostrzegawcza- prychnął.

Miałam ochotę uderzyć się w głowę. Brawo, Camille. Nie ma to jak rozmowa o pogodzie. Czekałam, aż mężczyzna sam nawiąże jakiś kontakt ze mną. Przecież jemu też musiała ciążyć ta cisza. Już otwierałam usta, aby coś powiedzieć, ale Nick włączył radio. Muzyka grała tak głośno, że nie miałam szans na dogadanie się z nim. Splotłam ręce na piersi i skupiłam się na krajobrazach. Ominęliśmy wielki plac i stanęliśmy na zatłoczonej przez ludzi ulicy. Zdziwiłam się, że w taką pogodę, aż tylu mugoli wyszło do miasta. Przecież niedzielę ze spokojem mogli spędzić w gronie rodziny w ciepłym domu. Opowiadaliby sobie zabawne historyjki z czasów dzieciństwa, albo bawili się ze swoimi dziećmi. Takie było moje wyobrażenie o rodzinie. Może i całkowicie mylne, ale wciąż pozostawał we mnie cień nadziei, że choćby mały procent rodzin tak robi. Wysiadłam z samochodu i z ulgą zauważyłam, że siła deszczu zmalała. Nick wskazał mi dłonią małą księgarnię, która tkwiła pomiędzy chińską restauracją, która w logo miała ogromnego, czerwonego smoka i kwiaciarnią, która była już zamknięta. Pchnęłam drewniane drzwi i usłyszałam cichy dźwięk dzwonka, który pewnie uświadamiał sprzedawców o wejściu nowego klienta. Natychmiast poczułam zapach nowych książek, który wręcz uwielbiałam. Pomieszczenie było średniej wielkości i prawie puste. Gdzieniegdzie stała jakaś starsza osoba, która przeglądała niektóre tomy. Regały były niskie i zapełnione kolorowymi okładkami.

-Nick- zawołał czyjś uradowany głos.- Miło cię widzieć.

Moim oczom ukazała się kobieta średniego wzrostu o długich do ramion brązowych włosach. Miała bladą karnację, a małe oczy były przepełnione błękitną barwą.

-Witaj, Olivio- mruknął Nick.- Mały masz dzisiaj ruch.

-To przez tą pogodę- kobieta wykrzywiła twarz w okropnym grymasie.- A to kto?

-Camille Lorenge- mruknęłam wyciągając do niej dłoń.

-A, to ciebie adoptowała pani Marple- Olivia uścisnęła mocno moją dłoń i uśmiechnęła się szeroko. –Ciągle o tobie opowiada.

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi i ruszyłam w stronę książek. Zatrzymałam się przy dziale kryminałów i zerknęłam na Nicka znad półki. Ciągle rozmawiał z Olivią, która uśmiechała się do niego szeroko. To było jasne, że szatynka coś do niego czuła. Nick musiał zauważyć, że mu się przyglądam, bo przeprosił kobietę i ruszył w moim kierunku.  W tym momencie miałam ochotę schować się za regałem i udawać, że mnie nie ma.

-Już skończyłaś?- zapytał.

-A ty skończyłeś rozmawiać z Olivią?- zapytałam zdziwiona.- Wygląda na miłą.

-Nie mieszaj się w to.

-Wiem o Caroline –szepnęłam na tyle, aby mnie usłyszał. Wyglądał, jakbym dała mu twarz, ale szybko wrócił do poprzedniego wyrazu twarzy.- Domyślam się, że to boli, ale nie możesz wiecznie być sam, Nick. Olivia to miła i ładna dziewczyna. Lubi cie…

-Zawsze musisz tyle gadać?- warknął groźnie.- Bierz książki i wracamy do samochodu.

-Nie mam zamiaru- syknęłam- Mam dość robienia dobrej miny, podczas gdy ty robisz wszystko, aby uprzykrzyć mi życie. Jeśli masz coś do mnie, to po prostu mi to powiedz.

-Mówiłem Margaret, że to błąd- powiedział i wyrwał mi książki.- Do samochodu.

-A, więc tu cię boli- powiedziałam tryumfalnie.- Myślisz, że Margaret chce abym zastąpiła jej Caroline? Sam wiesz, że to niemożliwe. Ona cierpi tak samo, jak ty. Tylko oczywiście, wielki pan Nick tego nie widzi.

-Rozwydrzona i pyskata, nic dziwnego, że wylądowałaś w sierocińcu.

Poczułam się, jakby wbił mi sztylet w serce, a potem powoli go przekręcił. Wyminęłam go szybko i wybiegłam ze sklepu na deszcz. Nie słyszałam nawet czy mnie wołał, po prostu biegłam przed siebie zupełnie zapominając, że nie znam tego miasta.

Zrobiło się już ciemno, gdy opadłam na drewnianą ławkę w jakimś parku. Czułam chłód wiatru, który delikatnie poruszał moje mokre od deszczu włosy. Podciągnęłam kolana pod brodę i zapłakałam cicho. Nie wiedziałam, gdzie jestem, ani która jest godzina. Na dodatek wokół mnie nie było żywej duszy, a moja różdżka spoczywała w szufladzie w moim pokoju. Pokoju Caroline. Otarłam z policzków łzy, ale po chwili napłynęły następne i tak w kółko. Nieświadomie Nick uderzył w moje czułe miejsce. Może nie był tego świadom, albo powiedział to tylko w przypływie gniewu, ale i tak zabolało. Przez wiele lat szukałam usprawiedliwienia dla moich rodziców, aż w końcu stwierdziłam, że nigdy go nie znajdę. Bo przecież własne dziecko kocha się całym sercem, a nie zostawia. Potarłam dłońmi ramiona mając nadzieję, że zrobi mi się cieplej. Usłyszałam czyjeś kroki i drgnęłam niespokojnie.

-Camille, nareszcie.

Rozpoznałam głos Olivii, która mocno mnie objęła i starła z policzków wszystkie łzy.

-Gdzieś ty się podziewała, dziewczyno- jęknęła cicho i mocno mnie przytuliła. –Razem z Nickiem myśleliśmy, że pobiegłaś do domu.

Pokręciłam głową i wtuliłam się w szatynkę. Ona delikatnie głaskała mnie po głowie i pytała czy nic mi nie jest, a ja tylko kiwałam głową i cicho szlochałam. Po chwili Olivia wyciągnęła telefon i słyszałam, jak rozmawia z Nickiem i mówi, gdzie dokładnie jesteśmy. Nie wiem ile czasu upłynęło, ale wreszcie zauważyłam światła samochodu. Pani Marple wybiegła, jako pierwsza i po chwili to ona mocno mnie przytulała. Narzuciła mi na ramiona jakiś koc i zaprowadziła do samochodu. Nick stał z boku i nawet na niego nie spojrzałam. Już wiedziałam, że właśnie zmarnował jakąkolwiek szansę na normalne stosunki ze mną.

----

W ten oto sposób wyjaśniło się kim jest Nick i dlaczego traktuje Camille, jako największego wroga. A teraz przyznać się, kto z was podejrzewał, że Nick nie jest związany z panią Marple? Hehe, taka jestem zua! Kolejny rozdział? Za dwa tygodnie ( 12 sierpnia). I dziękuję za wszystkie pozytywne komentarze pod poprzednim rozdziałem. Nie sądziłam, że to opowiadania, aż tak wam się spodoba :) Dzięki temu mam jeszcze większy zapał do pisania.